منع و جلوگیری از نگارش و انتشار حدیث نبوی، خسارات زیادی در جامعه اسلامی پدید آورد؛ از آن جمله به علمای یهود و نصاری، که در سلک مسلمانان در آمده بودند- فرصت داد اساطیر و افسانه¬هایی را به عنوان سخنان پیامبران پیشین در میان مسلمانان منتشر سازند و مضامین عهد عتیق و جدید را- که توسط گروهی از علمای دین فروش، تحریف و نسخ شده بود- به صورت وحی الهی که بر قلوب پیامبران پیشین نازل شده است، در اختیار پیر و برنای جهان اسلام قرار دهند و در نتیجه،یک رشته عقاید و اصول که ارتباطی به اسلام نداشت، پی ریزی شد و کلام الهی و قصص قرآن و حالات پیامبر از طریق این گروه تفسیر گردید.
جالب این جاست در شرایطی که شخصیت¬هایی مانند ابوذر و عبدالله بن مسعود و ابودرداء توبیخ می¬شوند، و به آنان گفته می¬شود چرا پیوسته از پیامبر(صلی الله علیه و آله) حدیث منتشر می¬کنید، به ((تمیم اوسی¬داری)) که عمری را در مسیحیت گذرانده بود و در سال نهم هجرت اسلام آورد، در عصر عمر( عصر منع حدیث نگاری) اجازه داده می¬شود در مسجد پیغمبر(صلی الله علیه و آله) به داستان سرایی بپردازد؛ و او در این مقام تا پایان خلافت عمر و عثمان ، باقی می¬ماند و پس از قتل عثمان، به شام می-رود( متقی هندی، 1413 ق، ج10، ص 281).
بر این اساس، شاهد آنیم که از عصر خلیفه دوم به بعد، احبار یهود و راهبان مسیح، با کسب مجوز قانونی، بدون هیچ واهمه و پروایی با عنوان تاریخ و قصص پیامبران و در واقع نشر معارف برگرفته، از (( عهدین)) دیدگاه¬های خود را بیان می¬کنند و آنقدر به خلفا نزدیک می¬شوند که آنان مشکلات دینی خود را با چنین افرادی در میان می-گذارند و حکم الهی را از ایشان می¬پرسند؛ بنابراین اینان آن چنان چهره¬ی تاریخ و حدیث را با افسانه¬های کهن و پندارهای بی¬اساس، مشوش می¬سازند که خامه از تشریح آن عاجز است.

برگرفته شده از:

http://noorportal.net